|
|
Soms praat ik wat lichtjes over ascentie. Ik heb het over experimenteren en 'spelen met ascentie', maar het is niet altijd even luchtig. Op deze pagina wordt wat nader stilgestaan bij een verschijnsel dat veelvuldig zou optreden tijdens het ascentieproces: huilen. Een aantal pagina's terug hebben we het gehad over degenen die weinig contact hadden of hebben met hun emotionele subtiele lichaam. Veel mensen die zich met dit ascentieproces bezighouden gaan vaak door fases waarin er ontzettend veel leed komt bovenzetten. Deze pijn die zo in je bewustzijn kan glijden kan leiden tot enorme gevoelens van verdriet. 'Mila', de vrouw die de bron vormt van dit centrum, heeft gedurende jaren periodes gehad waarin ze dagen achtereen huilde en huilde. Er zijn tijden geweest waarin ze met een doos tissues naar buiten moest omdat het huilen maar niet ophield. Veel mensen zouden als de dood zijn om de pijn te activeren die zich in hun onbewuste schuilhoudt. Dit patroon om de pijn buiten te houden zou erg ingeburgerd zijn en zelfs een tweede natuur geworden zijn. De consequentie van deze aanpak zou wel zijn dat deze mensen een soort van angst ontwikkelen om oog in oog te komen met pijn in het algemeen. Vaak wordt er dan ook voor gekozen om alles buiten de deur te houden en een soort van verdovingstoestand te betreden. Deze verdovingstoestand zou ook vrij populair zijn en zich kenmerken door allerlei verslavingen aan zaken als alcohol, sigaretten, TV, boeken, amusement, kranten, films, winkelen etc. Alle mogelijkheden worden aangewend om de aandacht extern gericht te houden. Je kunt je voorstellen dat als je daadwerkelijk zou besluiten dit ascentieproces te gaan doormaken, je uit deze halve sluimertoestand zou kunnen geraken en daardoor steeds vaker allerlei zaken in jezelf zou kunnen gaan voelen. De externe focus zou vooral goed werken om het 'hart' dicht te houden. Het ascentieproces behelst de steeds verdere opening van je hart, en dat gaat evenals het verder openen van de baarmoederhals bij de bevalling, gepaard met pijnlijke weeën. Je kunt ervoor kiezen om deze 'weeën' weg te houden van jezelf, maar je zou er ook voor kunnen kiezen om de intentie te uiten deze weeën te activeren bij jezelf. Je kunt het ook wat vrolijker bekijken: deze weeën duren niet voor eeuwig. Ze zijn tijdelijk en nadat je de pijn doorvoeld hebt, ontstaat er een groter gevoel van ruimte en vreugde in jezelf. Het kunnen doorleven van pijn, leed, afkomstig van je eigen leven, en mogelijke levens van je voorouders, en allerlei andere bronnen voelt als een grote opruiming die je het gevoel geeft écht te leven. Hierbij is het wel verstandig om te herhalen dat als je merkt dat je blijft steken in bepaalde thema's of emoties, ook na de nodige grienbuien, je een grote kans hebt dat je je het leed van een ander hebt aangetrokken. Je kunt echter niet via ascentie het leed van een ander oplossen. Het is dan ook raadzaam om dit soort emotionele blokken terug te sturen naar degene die er verantwoordelijk voor is. Mocht je het egoïstisch vinden om het leed van een ander weer terug te leggen bij de ander, dan heb je in zekere zin gelijk. Ascenderen doe je niet voor een ander, of voor het leed van een ander te verzachten. Ascenderen doe je helemaal alleen voor jezelf, voor je eigen zuivering. Vaak gebeurt het overigens wel dat door jouw eigen ascentieproces mensen in je omgeving je anders gaan benaderen, wat mogelijkerwijs tot een 'leedafname' zou kunnen leiden bij de ander. Maar binnen het ascentiedenken ben je niet verantwoordelijk voor het ogenschijnlijke leed van een ander. Je hebt je handen al vol aan jezelf. Als je merkt dat je steeds vaker in huil- en grienbuien uitbarst dan kan dat een teken zijn van beweging in je ascentieproces. Er is waarschijnlijk nog zoveel verdriet, pijn en ellende verstopt in je eigen herinneringen en in het verleden van je genetische lijn. Stroop je mouwen maar op, er valt nog veel lading op te ruimen door dit indrukwekkende 'huilgereedschap'.
|
