|
|
Andere bijdragen van bezoekers Wel dan, omdat Joop het zo aardig vraagt, een stukje gedachten bij het lezen van de ascentie site. Waar Joop en ik al een tijdje over heen en weer schrijven is het gegeven dat hij op zijn site streng het criterium handhaaft, dat iemand moet kiezen voor ascentie, want anders kan verbetering in welbevinden op van alles duiden, behalve op ascentie. Mij doet dat denken aan de Christen missionarissen die zich in donker Afrika begaven uit mededogen met al die mensen die nog nooit van Christus gehoord hadden en zich dus niet konden laten dopen en dus ook niet in de hemel konden komen. Gelukkig blijkt Joop wel degelijk vraagtekens bij zijn streng beleid te hebben. En daarom geef ik hier een ander geluid weer. Ik hou van verhalen om mijn gedachten duidelijk te maken. En dus kom ik met het volgende verhaal: Er was eens een man. Hij woonde in een dorp aan een riviertje in de bergen. Hij was geitenhoeder en daarom vaak alleen, hoog in de bergen, waar hij genoot van de prachtige vergezichten, de stilte en de wisseling van de seizoenen. Op een dag zag hij een Wijze aan komen. En hoe wist hij nou dat dat een Wijze was? Tja dat zie je, dat voel je. De man bleef dus rustig op een steen zitten, in afwachting van wat de Wijze hem kwam vertellen. Want, dat de Wijze voor hem kwam, dat voelde hij ook meteen. De Wijze hield stil voor de man en zei hem dat hij naar het dorp moest gaan om iedereen te waarschuwen. Over tien dagen zou de rivier giftig worden en ieder die er van dronk zou gek worden. De man schrok geweldig. Hij bedankte de Wijze en haastte zich naar het dorp. Iedereen die hij tegen kwam begon hij te waarschuwen. "Denk er om over tien dagen stroomt er gif door de rivier en wie daar van drinkt wordt gek!" . Maar natuurlijk wilde niemand luisteren. De meesten begonnen luid te lachen en sommigen werden kwaad en begonnen te schelden. Treurig wendde de man zich af en ging weer de bergen in. Hij dronk water uit een bron en bleef vele dagen weg. Uiteindelijk keerde hij terug. Tussen hoop en vrees naderde hij het dorp. Hij hoopte dan de Wijze zich had vergist, hij vreesde dat de Wijze gelijk had. Daar zag hij de eerste dorpelingen. Als kippen zonder kop rende ze rond, kakelend, ruziënd en hoe verder de man het dorp in ging hoe erger het werd. Al zijn vrienden, familie, buren en kennissen gedroegen zich allemaal door en door gestoord. De man kon het een paar uur aanzien, toen pakte hij een beker, liep naar de rivier en dronk de beker in één teug leeg. Kijk, als al die mensen die nog nooit van zelfs maar het woord ascenderen hebben gehoord, niet mee kunnen komen met de frequentieverhoging van de aarde. Als van al degenen die ik respecteer en als voorbeeld beschouw en dan denk ik aan b.v. Gandhi, de Dalai Lama, Nelson Mandela, Alice Bailey, gezegd moet worden: "Jammer, maar ze hadden niet bewust voor ascentie gekozen". Laat dan maar.
Maar je snapt wel, ik denk dat Joop te streng is, anders zou ik helemaal niet de moeite nemen om te reageren. Nee ik denk dat we er allemaal komen. En zoals in de Mahabharata één van de dertienvragen aan Yudhisthira bij het meer luidt:
Cantadora
» Gerelateerde pagina's: Bekeren, Het einde der tijden-concept, Ascentie en Persoonlijke groei
|
