|
|
Andere bijdragen van bezoekers
Door Monique Spangenberg Wanneer een oud wereldbeeld in elkaar stort en het nieuwe zich nog moet vormen, bevind je je in een overgangsgebied, een niemandsland waar je nog erg onzeker bent. Toen ik aura's ging zien zonder te voelen of begrijpen wat het was dat ik zag, ging ik boeken lezen over innerlijke leiding. Gidsen en zo die verstand hebben van hogere waarheden. Ik was zeer onder de indruk toen ik rechts van mij, naast mijn bed, een mooie bol ging waarnemen die er altijd was als ik keek. Het duurde niet lang of ik had de conclusie getrokken dat ik een geestelijke begeleider bij me had, tegen wie ik hele verhalen ophing. Soms hoorde ik antwoorden, soms was het minder duidelijk, maar er was toch echt iemand doorlopend aanwezig! Na verloop van tijd begon ik mijn eigen energieveld wat beter waar te nemen. En op een avond, nadat ik tegen mijn begeleider had gesproken en weer recht voor me keek toen ik in bed lag, zag ik dat die bol vertraagd met mijn hoofd mee bewoog en recht voor mij tot stilstand kwam. Ik sprong uit bed, deed in het donker een paar tests door mijn hoofd heen en weer te bewegen tegen verschillende achtergronden, en toen drong het tot me door: die stralende bol was onderdeel van mijn eigen derde oog-chakra. Niks begeleider of gids "die altijd naast mij staat;"- gewoon een deel van mijn eigen energieveld! Ik kon door de grond zakken. Ik schaamde me werkelijk diep, want aan wat ik gezien had was ik allerlei conclusies gaan verbinden. Door de onzekerheid in die periode was ik ook in een fase van mijn transformatieproces terecht gekomen die ook wel "evangelisatie-fase" genoemd wordt: je gaat de hele wereld ergens van overtuigen met een fanatieke zendingsdrift, maar waar je eigenlijk mee bezig bent is jezelf door dat niemandsland loodsen. Ik had in die tijd in een rechtszaal onder ede durven verklaren dat ik "niet geloof, maar weet dat er een spiritueel begeleider naast mij staat omdat ik die met mijn eigen ogen kan zien." Het bewijs was voor mij geleverd. Toen ik mijzelf genadeloos wilde veroordelen om mijn naïviteit, kwam een voorval boven drijven uit de periode dat mijn dochtertje drie, bijna vier jaar was. Het was vlak voor Sinterklaas en ze was ijverig aan het kleuren. "Mama," zei ze, "Ik hoop dat de pieten luisteren want mijn stiften zijn op en ik kan niet goed meer kleuren. Misschien krijg ik dan wel nieuwe van Sinterklaas." Ze mocht die avond haar schoen zetten en de volgende ochtend lag er een pak stiften in. Ik vergeet nooit hoe verschrikkelijk onder de indruk ze was. Die alomtegenwoordigheid van die luisterpieten had ze duidelijk in twijfel getrokken. En de goedheid van de heiligman ook. Maar nu was toch het overtuigende bewijs geleverd, dat die pieten echt bestonden, en de almachtige sint het een en ander voor elkaar krijgt. Die kun je maar beter te vriend houden. Als moeder gaf mij dit een bijzonder akelig gevoel. Ik vond het helemaal niet grappig of vermakelijk dat mijn kind zo gemakkelijk te bedonderen was. En ik voelde haar heilig ontzag voor Sinterklaas. Toen mijn dochter veertien was, kwam ze op dit voorval terug. "Mam," zei ze, "Je hebt tegen me gelogen. En papa heeft ook tegen me gelogen. Ik zal het nooit vergeten, ik vind het een rotstreek, en het kan me niet schelen dat iedereen zo tegen zijn kinderen liegt. En als ik later zelf kinderen heb, moet je niet denken dat ik ze zo ga bedonderen. Ik vertel mijn kinderen gewoon hoe het zit, ik doe niet mee aan die onzin. Ik kan jullie gewoon niet meer vertrouwen als jullie vinden dat je mag liegen omdat iedereen liegt." Daar sta je, als opvoeder. Ik kon haar alleen maar gelijk geven, en dat heb ik ook gedaan. Als ik nu kleine kinderen had, zou ik andere keuzes maken. Dit gaat over vertrouwen, over het inboezemen van ontzag waardoor een kind macht buiten zichzelf leert plaatsen en aanvaarden. Sinterklaas is een collectief "soft"wareprogramma waarmee ontzag voor almachtige leiding buiten jouzelf wordt geinstalleerd bij kleine kinderen. Toen mijn kinderen klein waren was mijn ascensieproces nog niet begonnen. Ik liep dus gewoon mee in de optocht, maar de akelige gevoelens in mijn buik waren volop aanwezig. Ik heb die toen genegeerd, en kan ze nu pas begrijpen en verwerken. In een ander, groter verband zie ik de spiegel die mij hier wordt voorgehouden. Als je bewustzijn zich uit gaat breiden ben je ook als een klein kind, dat je gemakkelijk van alles wijs kunt maken. Mijn eigen programmering rond ontzag voor hogere wijze almachtige goedheilige lichtwezens is ook met de goede sint begonnen. En dat terwijl ik mijzelf toch als een bovengemiddeld intelligent mens beschouw, een nuchter, kritisch mens, die niet zomaar in te pakken valt. Nu vind ik mezelf niet meer naief of dom, omdat ik hier in getuind ben. En ofschoon ik die les niet vergeten was, en daarna heus voorzichtig ben geweest in het trekken van conclusies, ben ik toch niet in staat gebleken de vele valkuilen op mijn verdere pad te omzeilen. Arrogantie heeft te maken met een ontzagwekkend gebrek aan informatie, waar je je niet van bewust bent. In die betekenis wil ik niet meer arrogant zijn, namelijk door te beseffen dat wij nu juist in dat niemandsland aan het werk zijn, en er gigantisch veel informatie verzameld moet worden, en we elkaar van dienst kunnen zijn door bepaalde valkuilen te beschrijven. Als we het over de weg naar eenheid hebben bedoelen we daar niet mee dat we allemaal in dezelfde valkuil moeten vallen om op de bodem broederlijk elkaars wonden te gaan likken. Dat schiet niet op, en een aangepast opgevoerd tempo van onderzoek lijkt toch wenselijk. Andere pagina's van Monique Spangenberg:
» Gerelateerde Pagina's:
|
